اولین گام در سامانه همگانی بازیافت ظروف یکبار مصرف قرار دادن مبلغی به عنوان ودیعه بر روی ظروف خالی است. این مبلغ در کشورهای صنعتی دنیا معمولا بین 5 تا 15 درصد از مبلغ کل نوشیدنی به عنوان ودیعه بطری اختصاص پیدا می‎کند اما در آغاز طرح همیشه مبلغ ودیعه کسر بزرگتری است. علت این امر آنست که در ابتدا ایجاد فرهنگ بازیافت نیازمند یک محرک اقتصادی نسبتا قوی است اما بعد از گذشت چند سال و ایجاد بستر فرهنگی برای جمع‎آوری و بازیافت پسماند خشک در بین شهروندان، می‎توان مبلغ ودیعه را کاهش داد یا نسبت به تورم موجود در جامعه، ثابت نگه داشت که باز هم در عمل به معنی کاهش پیدا کردن آن است.

بازگشت طبیعی بطری‌های یک‌بارمصرف به چرخه‌ی طبیعت نیازمند گذشت صدها سال است. مثلا ممکن است تا 1000 سال طول بکشد تا یک بطری پلاستیکی به لحاظ شیمیایی کاملاً تجزیه شود. قبل از تجزیه‌ی بطری، با فرایندهای طبیعی، بطری به قطعات بسیار ریزی تبدیل می‌شود که میکروپلاستیک خوانده می‌شوند. تقریبا 10% مواد پلاستیکی در پسماند شهری نهایتاً به آب‌های آزاد رسیده و میکروپلاستیک‌ها را تولید می‌کنند. میکروپلاستیک‌ها توسط آبزیان بلعیده شده و در زنجیره‌ی طبیعی غذا وارد می‌شوند که تبعات منفی فراوانی از جمله بر سلامتی اجزای بالاتر زنجیره‌ی غذایی، مثل انسان، دارند. این در حالی است که مطالعات مستقل در قاره اروپا و اقیانوسیه نشان داده در صورتی‎که با روش ودیعه‎گذاری، می‎توان از رهاسازی بطری در طبیعت و تبعا آلودگی محیط‎های دریایی و سواحل تا حد زیادی جلوگیری کرد.

ایده سامانه همگانی بازیافت بطری بر مبنای ودیعه‎گذاری در کنار تبعات زیست‎محیطی بسیار مثبتی که دارد، برای شهرداری‎ها و بخشهای خدمات و مدیریت شهری و همچنین خرده‎فروش‎های مواد و غذایی و فروشگاه‎های زنجیره‎ای مزایای اقتصادی گسترده دارد. علاوه بر آن با اجرای طرحی مانند سهباران، کنترل و نظارت دقیقی بر همه نوشیدنی‌ها و مواد غذایی بسته‎بندی شده در ظروف یک‎بارمصرف وارداتی اعمال خواهد شد. در این صورت حاکمیت به راحتی می‎تواند با ارائه امتیازات بومی، حمایتی خاص از تولیدکنندگان داخلی انجام دهد. جلوگیری از قاچاق مواد غذایی و نوشیدنی‎های غیرمجاز وارداتی و همچنین جلوگیری از فرار مالیاتی برای تولیدکنندگان نوشیدنی و مواد غذایی در ظروف یک‌بارمصرف از دیگر مزایای جنبی حاکمیتیِ اجرای این طرح است.